W hazardzie kusi droga na skróty – do bogactwa, znaczenia i świętego spokoju po wielkim trafieniu. Nałogowe granie kończy się błędną spiralą nerwowego napięcia, długów i straconych szans. Bo dla hazardzisty nawet przegrana bywa zwykle tylko o krok od trafienia.

Październikowego wieczoru dopchnął nogą do plecaka słownik niemiecko-polski. – Maciek, tylko uważaj na siebie w tym Zakopanem. I dziecko wracaj szybko, bo się w kolokwiach pogubisz – pożegnała go matka. Zamierzał wrócić za rok. Z Niemiec, a może z Anglii.
Te 700 zł, co wyżebrał od rodziców niby na Zakopane, miało wystarczyć Maćkowi na wyprawę do Berlina. Tak na początek. Busem, stopem, pociągiem – wszystko jedno. Nie wykluczał, że później trafi w jeszcze bardziej odległe miejsce. Oby dalej od znajomych, od ich natarczywych telefonów i coraz bardziej głośnego dobijania się do drzwi. – Szeptałem wtedy: „Mamo, sza, nie otwieraj, chcą mnie na wódkę wyciągnąć. Nie ma nas, rozumiesz?”. I modliłem się, żeby wszedł mój kupon na ligę szwajcarską. Wtedy choć jednemu dług bym w połowie spłacił. A, że za pewniaka w meczu mało płacą, w STS-ie obstawiałem z większym ryzykiem – tłumaczy teraz i znów nerwowo zasysa papierosa. Ale na twarzy nie widać emocji. Jest blada i beznamiętna jak z porcelany. Mimo że siedzi w ciepłym pomieszczeniu, nie zdejmuje kurtki z kapturem. Kuli się w sobie i czasem postukuje podeszwą w podłogę