Jedna z zasad prawa rzymskiego przyjmuje, że prawo nie interesuje się o drobiazgami. W zdrowiu publicznym zasada de minimis non curat lex ma zastosowanie w odniesieniu do oceny ryzyka, czyli wspartego naukowo procesu składającego się z czterech etapów: identyfikacji zagrożenia, charakterystyki niebezpieczeństwa, oceny ekspozycji i charakterystyki ryzyka. Poziom ryzyka de minimis jest zbyt mały, aby się nim przejmować. Z tego powodu liczne substancje wprowadzane do obrotu jako domieszki wody wodociągowej i butelkowanej, składniki żywności i napojów oraz ich opakowań, kosmetyków, chemii gospodarczej, zabawek i wózków dla dzieci, mebli i innych przedmiotów wyposażenia mieszkań, materiałów budowlanych i wykończeniowych, a także całej reszty przedmiotów będących źródłem skażenia człowieka uznaje się za raczej (właściwie, faktycznie, w gruncie rzeczy, w istocie) bezpieczne.